Një dedikim për gjyshin nga Taulanti
Në këtë foto jemi unë, baba (gjyshi) dhe Albani.
Na kurrë s’e kemi thirrë “gjysh”, veç “baba”, e lidhja jonë ka qenë aq e fortë, sa gjithmonë e kemi ngacmu njëri-tjetrin me dashni e me hajgare. Prej fëmijëve e deri tash që jemi burrnu, gjithmonë kemi pasë një afërsi të madhe me të. S’besoj që krejt e kanë pasë me gjyshin lidhjen që e kemi pasë na. Ai ka qenë njeri i veçantë, aq simpatik e i dashtun, sa edhe kur nervozohej, s’e merrshim seriozisht, veç e shihshim sa i lezetshëm ishte edhe në ato momente.
Ka me na mungu shumë. Shpija e “babës” s’ka me qenë e njëjta mo. S’ka me qenë ulë aty, në vendin e tij të zakonshëm, duke na pritë me gëzim sa herë që shkojshim, e që s’ka qenë fort rrallë.
Ai vdiq fizikisht, po për neve ka me jetu gjithmonë, në kujtime, në zemër, në çdo detaj të jetës tonë. E kemi me e kujtu me dashni e me admirim. Sa herë kemi qenë me të në det, sa herë na ka përmbushë dëshirat e kërkesat tona, ndonjëherë me ndonjë sharje të vogël, po prapë i ka kry punët si gjithmonë. E kishte tipin ashtu, i veçantë e i paharrueshëm.
Lamtumirë, babë. Jemi krenarë për ty dhe gjithmonë ke me mbetë në zemrat tona.
